Latent talent. Daar sta je. Ik kijk naar je maar je laat je niet zien. Je ogen verborgen achter gekleurde lokken. Schoorvoetend stap je binnen. Ik zie hoe hoog de drempel voor je is. 

Je sterke behoefte aan autonomie toon je door de kaders te bepalen. Je blijft niet lang meld je, een uur meer niet. Jouw wens om veiligheid en (zelf)bescherming wordt gehoord. Alles is oké.

Het onzichtbare wordt zichtbaar in gesprek. Praten mét jou. Luisteren naar jou en je horen. Gaandeweg schuif je je haren voor je ogen weg. Je voelt de ruimte die er is voor je hoofd vol gedachten en een overvloed aan gevoelens. Je laat je zien en ik mag je zien. 

Langzaam zakt je masker van schone schijn, jezelf beschermend tegen emotionele pijn. 

Kijken is niet hetzelfde als zien

Je verhaal doet zich -zelfspottend- uit de doeken. Het heeft je figuurlijk én letterlijk getekend. Een lichaam creatief vertonend wat intens leven al vroeg met je deed, de zelfbeschadigende wijze maakt duidelijk hoezeer je leed. Thuis en op school.

Hartstochtelijk en wijs beken je kleur. Latent talent, op het vwo begonnen maar niemand die je zag. Tenminste… alleen je ’tekorten’ en gedrag. Waarbij ik me stil verwonder hoe jij en je potentieel met 8 jaar basisschoolonderzoek gezien en gemeten, al in 41 prestatie weken en een glazenbol kan zijn vergeten? Meer beoordeeld op prestatie dan je potentieel en wíe je bent. Was je asynchrone ontwikkeling maar (h)erkend. 

Het eerst zien dan geloven heeft je eigenwaarde en vertrouwen geschaad, was je maar gegund dat je meer bij eerst geloven, dán zien was gebaat. 

Nu met je 16 jaar en een mavo diploma op zak, hoopte je jezelf en de wijde wereld op eigen wijze verder te ontdekken. Vrij zijn. Niet meer móeten zijn wie je verwacht wordt te zijn, maar mógen zijn wie je bent en wat je kunt. Leven.

Helaas. De ruimte en onafhankelijkheid die je wenst krijg je met een mavo diploma ‘nog’ niet. Dit onrecht frustreert je en heeft je ononderbroken ontwikkeling in volle breedte gebroken. Je spreekt van leeftijd discriminatie, George Orwell’s “All animals are equal, but…” zin aanhalend, en vraagt je diepzinnig af waarom beleeftijd niet telt.

Je zit in een #systeemspagaat. Het systeem is leidend, jij lijdend. Eenzaam, onbegrepen en de verbinding met jezelf verbroken.

Latent talent: de kameleon die de eigen kleur is verloren en is opgegaan in de omgeving. 

Gewoon asynchroon

Een kind is meer dan de som der delen. Hoogbegaafdheid begrijpen als asynchrone ontwikkeling, een proces van ongelijkmatige ontwikkeling, een onuitwisbaar aspect van het ‘zelf’ dat een kind op diepgaande en diverse manieren vormt, is van cruciaal belang om hoogbegaafde kinderen te begrijpen en te ondersteunen. Dit draagt ​​bij aan het verzekeren dat zij een leven leiden waarin hun prestaties niet worden ondermijnd door onzekerheid en innerlijke druk – een leven vol evenwicht, trots en zelfacceptatie (Shenfield, 2015).

Zoals Luc Stevens (2013) zo treffend schrijft over de paradox tussen ontwikkeling en leren: Talent en temperament mogen verschillen, maar het tempo strikt genomen niet. En wat als ook je tempo in leren en ontwikkeling juist kenmerkend verschilt? 

Asynchrone ontwikkeling: geen remming maar afstemming.

#ongekendtalent #hoogbegaafdheid #latenttalent #meerdanintelligentie #creativiteit #taakgerichtheid #asynchroneontwikkeling #hooggevoelig #intensiteit #ononderbrokenontwikkeling #thuiszitters #vastlopers #assetdenken #ontwikkelingspotentieel #neurodiversiteit

Bronnen:

Shenfield, T. (2015, 2 juni). Asynchronous Development: An Alternative View of Giftedness. https://www.psy-ed.com/wpblog/asynchronous-development-giftedness/

Stevens, L. (2013, 1 juni). Paradoxen of ongerijmdheden rond ontwikkeling en leren. https://wij-leren.nl/paradoxen.php